Morgen start de opleiding tot Shinrin Yoku natuurgids. Als voorbereiding, maar ook als gewoon ontspannend en noodzakelijk voor de hond zijn plasmoment ben ik naar een bos gereden 5 minuten van mijn huis. Een paar maand geleden was ik hier ook samen met Roland en de kinderen en we waren toen allemaal verrast dat we na tien jaar dichtbij te hebben gewoond, nu pas dit bosje ontdekte. Geweldig, al die kronkelende fruitbomen en dat het wat verwilderd aan doet maakt het een echt bos wat je wilt leren kennen. Hoe zal het er uit zien in de winter, met sneeuw overal. En hoe is het in de lente als de blaadjes weer terug komen en alle fruitbomen hun bloesem dragen.
Het zonlicht schijnt hier prachtig en wat een mos overal! Ik voel me een bevoorrecht mens dat zoiets moois zo dicht bij mijn huis staat. Het lijkt een bos waar je uren voor in de auto wilt zitten.
Er vliegt een groene specht over. Wauw! Een groene specht woont hier. Ineens voel ik me bijna verliefd worden op dit stukje natuur. Waar gevallen bomen mogen blijven liggen en waar alles groeit en bloeit in harmonie. Net als een kunstenaar zijn persoonlijke muze kan hebben, heb ik mijn muze in dit bos gevonden. Ik rijd met een blij hoofd en vol inspiratie terug naar huis.