Project: Het bos dat een muze werd
Een tip van ecofilosoof Matthijs Schouten is:
Ga eens met aandacht dagelijks 15 minuten kijken naar de natuur om je heen. Er verandert iets in je.
Geïnspireerd door deze woorden en als verdieping voor de opleiding tot Shinrin Yoku natuurgids,
startte ik een foto- en schijfproject in een verwilderde boomgaard op het Groningse platteland.
Een jaar lang ging ik elke week naar het bos toe om daar te wandelen, alles te bekijken en vast te leggen wat ik zag met de camera, maar ook in de week daarna over de wandeling te schrijven wat ik had aangetroffen in mijzelf.
Zo liep ik eens door een bos, op maar 7 minuten rijden van mijn huis en keek er vol verwondering rond. Het leek op een bos waar je uren voor in de auto wilt zitten. Het licht scheen prachtig door de blaadjes van de appelbomen. Net als een kunstenaar zijn persoonlijke muze kan hebben, had ik mijn muze in dit bos gevonden. Ik werd verliefd op het bos en wilde het tot in de kleinste details leren kennen. Ik reed die dag en elke week daarna, 52 weken lang, met een blij hoofd en vol inspiratie terug naar huis.
Het jaar begon in de herfst. Hoe zou het eruit zien in de winter, de bospaden bedekt met sneeuw. Hoe zou het zijn in de lente als de blaadjes weer terugkomen en alle fruitbomen hun bloesem dragen.
Toen de appels weer ploffend op de grond uit de bomen vielen en de groepen kramsvogels weer terugkwamen, was het jaar voorbij.
Wanneer je met een open blik kijkt, ga je vanzelf van alles zien. Je krijgt overzicht, voelt connectie en ervaart geluk.
Ervaar dat ook, stap in jouw muzebos!
.jpg)
Het boek Het bos dat een muze werd
Het boek waar ik de afgelopen jaren aan heb gewerkt is vanaf nu te bestellen.
Het wordt gebonden met een harde kaft, heeft 272 pagina’s en bevat tweeënvijftig weekverslagen met bijbehorende foto’s. Gedrukt op prachtig papier.
Reserveer hem hier, via Uitgeverij Blinuet:
Achterflap
Een visueel liefdesverhaal
in een honderd jaar oude boomgaard
op het Groningse platteland
Blaadjes ritselen. Zonnestralen vallen uiteen tot stipjes op de bemoste bosbodem. Knoestige appelboomtakken hangen over het pad. Zoals je een klik hebt met een bepaald persoon, zo voelt Ingrid Leegte een connectie met het Abelstokbos. Ze wil het van A tot Z leren kennen. Al zijn paden ontdekken. Het in alle seizoenen beleven.
In de vroege middeleeuwen stroomde het water van de Hunze door deze omgeving. De rivier mondde uit in zee bij het huidige Pieterburen. Rond het jaar 1200 is de monding totaal dichtgeslibd. In de klei van de rivierbedding wordt eeuwen later in 1923 een fruitboomgaard aangeplant. Netjes gestructureerd in rijen naast elkaar. Nu – alweer honderd jaar verder – is de boomgaard getransformeerd tot een verwilderde chaos.
In tweeënvijftig weekverslagen weerspiegelt Ingrid haar liefde voor het Abelstokbos, dat zich ontpopt tot haar eigen Muzebos in de wereld om haar heen. Het schittert in duizenden dauwdruppeltjes op het mos en reflecteert tijdens een onverwachte ontmoeting in twee donkere reeënogen. Ze leert hierdoor niet alleen een bos, maar ook zichzelf kennen. In de stilte van deze plek, waar haar gedachten vrij mogen dwalen, hervindt ze haar waarden en groeit het besef hoe helend onze relatie met de natuur kan zijn.
Het bos dat een muze werd is een ode aan het bos van Abelstok, maar muzebossen zijn er overal op aarde. Waarschijnlijk vind je er zelfs een bij jou in de buurt. Heb jij ook een Muzebos? Of ben je ernaar op zoek?
‘Het boek heeft werkelijk alles in zich, beschrijvingen en foto's van de natuur, geschiedenis, wetenswaardigheden en levenslessen. Prachtige, duidelijke en eerlijke levenslessen. Ik heb er van genoten en veel geleerd.’
‘Met veel plezier heb ik dit gelezen. Zo bijzonder om even iedere week met je mee te kijken hoe het Muzebos erbij lag. Met de stukjes geschiedenis van zowel het bos als Groningen. Je krijgt een een mooie inkijk van het reilen en zeilen en hoe het ooit begon. Je hebt in mijn ogen iets bijzonders weggezet met deze verhalen.’
‘Niet alleen weet Ingrid haar connectie met de natuur goed vast te leggen als fotograaf, maar ook als schrijfster. Op elke pagina wordt je meegenomen naar het Muzebos en door Ingrid haar (binnen)wereld.
Er wordt ingezoomd op het kleine spinnetje en uitgezoomd op het grote landschap en getoond wat het voor je kan betekenen.’
‘Mooi verwoord in begrijpelijke zinnen, maar toch erg diepgaand.’
Lees hier: Week 31
Uit je huisje
Herfst, Winter, Lente, Zomer
